Therapie is niet leuk, maar wel bevrijdend.
Beste man: Therapie is niet leuk, maar wel bevrijdend.
Therapie is niet leuk. Echt niet. Het is geen ontspannen uur, geen moment van gezellig praten. Het is graven in de rotzooi waar je normaal met een boog omheen loopt. Het is je eigen bullshit aankijken: de leugens die je jezelf vertelt, de patronen die je blijft herhalen, de pijn die je diep hebt weggestopt. Het is zout in alle wonden strooien. Je gaat je afvragen waarom je dit jezelf aandoet. Het voelt ongemakkelijk, pijnlijk en soms gebroken.
Toch is dat waar het begint. In dat ongemak. In dat gevecht met jezelf. Je leert niet wegrennen voor wat er is, maar het aan te kijken. Je leert de pijn, boosheid en angst niet te bedekken, maar te omarmen. Je leert emoties niet te verdoven, maar compleet toe te laten. Dat is hard werken. Het is confronterend, en zeker niet leuk. Maar als je blijft, als je durft te voelen in plaats van te vluchten…
…dan breekt er iets open.
Langzaam ontstaat er ruimte. Je hoofd wordt stiller. Je lichaam ontspant. De onrust die altijd ergens onder de oppervlakte borrelde, zakt weg. Je ademt dieper. Je voelt ontspanning waar eerst spanning zat. Je voelt opluchting waar het eerst benauwd voelde. Je voelt verbinding met de eenzaamheid. Je voelt warmte waar het eerst koud was. Je voelt aanwezigheid waar je afwezig was. Je voelt de grond onder je voeten en de wind in je haar.
Het is rauw werk, maar het brengt rust. Geen snelle euforie, maar diepe bevrijding. Je hoeft niet meer alles te begrijpen of op te lossen. Je leert aanwezig zijn bij wat er is. Eerlijk, open, zonder maskers.
De winst? Vrede.
Je blijft niet hangen in oude patronen. Je creëert een leven integer aan wie jij wilt zijn. Je grenzen zijn scherp, je relaties echt. Je voelt je krachtiger, rustiger, vrijer. Alle shit in je leven lijkt zich bijna als vanzelf op te lossen. Rust lijkt vanzelfsprekend te worden, omdat je vrede hebt met wat er is. Dat, en meer is er mogelijk.
Therapie is niet leuk en zeker hard werken, maar wel bevrijdend.
